ประวัติ ฟินแลนด์แลปฮุนด์ จากหมาใช้งาน สู่หมาครอบครัวอบอุ่น
- Pet Noi
- 59 views
ประวัติ ฟินแลนด์แลปฮุนด์ ไม่ได้เริ่มจากความน่ารัก แต่เริ่มจากการเป็นหมาร่วมอาชีพ ของชนเผ่าท่ามกลางอากาศติดลบ พันธุ์นี้เติบโตมากับการทำงานจริงจัง ไม่ได้ถูกพัฒนามาเพื่อเลี้ยงเล่น หรือโชว์ขนฟู แต่เพราะนิสัยละมุน มันจึงกลายเป็นหมาครอบครัวได้ โดยไม่ต้องปรับแต่งอะไรเลย
ฟินแลนด์แลปฮุนด์ มีร่องรอยการใช้งานจริง ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 ในกลุ่มชนพื้นเมืองซามิ โดยทำหน้าที่ต้อนฝูงเรนเดียร์ ในเขตอาร์กติก นี่คือหมาคู่ชนเผ่า ที่อยู่กลางหิมะหลายเดือนต่อปี ต้องอึด ต้องนิ่ง และต้องเข้าใจจังหวะฝูง ไม่ใช่แค่หมาขนฟูไว้ถ่ายรูป ไว้ประดับบ้านเฉย ๆ
แลปฮุนด์มีบทบาทสำคัญในสังคมเผ่าซามิ ตั้งแต่ศตวรรษที่ 17 ซึ่งเลี้ยงเรนเดียร์กว่า 200 ตัวต่อฝูง หมาพันธุ์นี้เป็น “สายพันธุ์สปิตซ์” ขนาดกลาง ได้รับความนิยมในฟินแลนด์ พวกมันไม่ได้ทำงานแค่หน้าหนาว แต่ต้องเดินควบคู่กับฝูง ในอุณหภูมิติดลบต่อเนื่องนานหลายเดือน (13 กันยายน 2025) [1]
ทั้งนี้ ระยะที่ใช้ต้อนเรนเดียร์ อาจไกลถึง 500 กิโลเมตร ต่อฤดูกาล จึงต้องอึด เข้าใจฝูง และ “อ่านจังหวะ” ได้แม่น แลปฮุนด์จึงไม่ใช่หมารอคำสั่ง แต่พวกมันเป็นหมาที่รู้ตำแหน่งตัวเองเสมอ นี่คือสายพันธุ์หมาที่เกิดมาพร้อมภารกิจ ไม่ใช่หมาที่รอให้เจ้าของเรียก ไปถ่ายรูปโพสต์สวย ๆ เท่านั้น
หลังสงครามโลกครั้งที่ 2 มีการเริ่มฟื้นฟูสายพันธุ์หมาพื้นเมือง โดยพวกมันถูกรับรองอย่างเป็นทางการ ในปี ค.ศ. 1945 จากหมาฝ่าหิมะ ต้อนเรนเดียร์ พวกมันค่อย ๆ ปรับตัวเข้ากับบ้านที่อบอุ่น สภาพแวดล้อมที่ดี และจังหวะชีวิตของคนเมือง
ด้วยนิสัยสายนิ่ง เข้ากับคนโดยไม่ขอพื้นที่มาก แลปฮุนด์จึงกลายเป็นหมาที่เด็ก และผู้ใหญ่เลี้ยงได้พอ ๆ กัน แต่ทว่า พวกมันค่อนข้างขี้ตกใจ เนื่องจากเป็นผลมาจากการ ที่ต้องควบคุมฝูงเรนเดียร์ มาหลายศตวรรษในการหลบเขา (2025) [2]
นอกจากนี้ ใน Finland มีการจดทะเบียนเลี้ยงมากกว่า 1,000 ตัวต่อปี พวกมันถือเป็นหมาขนฟู ที่ครอบครัวทาสหมากำลังมองหา สาเหตุมาจากการเป็น “หมาสายละมุน” ที่ไม่ได้ถูกปรับแต่ง แต่มัน “เกิดมาพร้อมจะเข้าใจมนุษย์”
ถ้าอิงตาม ประวัติ ฟินแลนด์แลปฮุนด์ นับจากปี ค.ศ. 1960 เป็นต้นมา แลปฮุนด์เริ่มมีบทบาทต่าง ๆ ในบ้านมากขึ้น เมื่อชุมชนเผ่าซามิ ได้เริ่มลดการพึ่งแรงงานสัตว์ แม้ไม่ได้ต้อนฝูงอีกต่อไป แต่พวกมันกลับกลายเป็น หมาที่ “ปรับบริบท” ได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
ปัจจุบันใน Finland มีการจดทะเบียนเฉลี่ย ปีละ 1,200 – 1,500 ตัว และจำนวนนี้ยังเติบโตต่อเนื่องเรื่อย ๆ มันคือหมาที่ลดระดับเสียง แต่ยังส่งพลังผ่านแววตา ผ่านการนั่งเงียบ ๆ ข้างเจ้าของ ถึงแม้บทบาทอาจเปลี่ยน แต่นิสัยและการโฟกัส ยังอยู่ครบทุกจังหวะ
ช่วงปี ค.ศ. 1970 – 1980 คือจุดเปลี่ยนสำคัญ ที่ฟินแลนด์แลปฮุนด์เริ่ม “ย้ายโหมด” จากหมาต้อนสัตว์ สู่การอยู่ในบ้านที่มีเด็ก และผู้สูงอายุ เมื่อเศรษฐกิจยุโรปเหนือดีขึ้น คนเริ่มมองหาหมาที่ทั้งขี้เล่น นิ่ง และเข้าใจอารมณ์มนุษย์มากขึ้น ฟินแลนด์แลปฮุนด์ตอบโจทย์ แบบไม่ต้องฝึกเพิ่ม
เพราะนิสัยเดิมก็มีความละมุน แบบเงียบในตัวอยู่แล้ว ในช่วงปี พ.ศ. 2536 อัตราการจดทะเบียนในบ้าน พุ่งขึ้นเกือบ 40% ภายในไม่ถึง 10 ปี จนมาถึงช่วงเวลาปัจจุบัน พวกมันกลายเป็นสุนัขที่ได้รับความนิยม ในฐานะ “สุนัขคู่ใจ” นี่คือหมาที่เปลี่ยนที่อยู่ แต่ไม่เปลี่ยนธรรมชาติของตัวเอง (2025) [3]
แม้เกิดมาเพื่อทำงานกลางหิมะ แต่นิสัยของแลปฮุนด์กลับอ่อนโยน แบบที่คนส่วนใหญ่ไม่คาดคิด พวกมันเป็นหมาที่เข้าใจจังหวะเงียบ ไม่เอะอะ ไม่เร่ง และขี้เล่นแบบไม่เสียงดัง แม้จะไม่ได้ชอบนั่งตักเหมือนหมาเล็ก ๆ อย่าง ค็อกเกอร์ สแปเนียล แต่ก็อยู่ใกล้คนแบบไม่ต้องเรียกบ่อย
แววตามันมักบอกก่อนเสียงเห่า และมันเรียนรู้ “อารมณ์เจ้าของ” ได้ไวเกินกว่าหมาทำงานทั่ว ๆ ไป Finnish Lapphund จึงไม่ต้องฝืนตัวเองเวลาเข้าสู่บ้านคน เพราะมันเป็นหมาสายฟังอยู่แล้ว นิสัยละมุนในจังหวะนิ่ง ทำให้เข้ากับทั้งเด็กเล็ก ผู้สูงวัย หรือบ้านที่ไม่ชอบความวุ่นวาย
นี่คือสายพันธุ์หมาขนาดกลาง ที่ไม่ได้เปลี่ยนเพราะใครสั่ง แต่มัน “พร้อมอยู่ร่วมกับคน” ตั้งแต่แรก กลายเป็นหมาครอบครัวได้ แบบไม่ต้องลดความเป็นตัวเองเลย เช่นเดียวกันกับ พอร์ซเลน สุนัขล่ากลิ่น ที่แต่ก่อนเป็นสุนัขล่าสัตว์ แต่ปัจจุบันเปลี่ยนบทบาทเป็น สุนัขเลี้ยงในบ้านแทน
Finnish Lapphund ไม่ใช่แค่หมาขนฟู แต่มันคือหมาอยู่ร่วมใจ ที่เข้าใจบ้านมากกว่าหลาย ๆ พันธุ์ ด้วยนิสัยละมุนในโหมดบ้าน เข้ากับทั้งเสียงหัวเราะ และความเงียบแบบไม่ฝืน สำหรับทาสหมาบางคน นี่อาจไม่ใช่หมาโชว์ แต่คือหมาที่ฟังคนเก่งกว่าเห่า
ฟินแลนด์แลปฮุนด์คือหมาสายฟัง ที่อยู่กับเสียงเบา มากกว่าเสียงคำสั่งต่าง ๆ มันอ่านอารมณ์คนเก่ง และตอบสนองด้วยจังหวะนิ่ง มากกว่าการตื่นตัวเร็ว เจ้าของที่อยู่กับพวกมัน แล้วรู้สึกว่าสบายใจ มักเป็นคนที่ใช้ใจในการเลี้ยง มากกว่าใช้เสียงสั่ง
Finnish Lapphund อาจไม่ใช่หมาที่ทำตัวให้ว้าวทุกนาที แต่มันนิ่งแบบไม่เงียบ และน่ารักแบบไม่ต้องพยายาม นี่คือหมาที่อยู่ใกล้แล้วใจไม่ตึง ไม่เร่ง ไม่อ้อนแบบฝืนธรรมชาติ บางทีหมาที่ใช่ อาจไม่ต้องเด่น แค่ทำให้เราอยู่ด้วยแล้ว ไม่ต้องปรับตัวมากก็พอ
